Terugblik op een bijzondere reis
Door: TerSteege
23 November 2011 | Nederland, Rijssen
Maandagmorgen 31 oktober 2011 om 05.15 uur melden we ons aan de Reggesingel in Rijssen bij het hoofdgebouw van de Ter Steege groep. Vandaag is het de grote dag: we reizen af naar Wikivuwa in Kenia om daar mee te helpen een twaalftal huisjes te bouwen voor de plaatselijke bevolking, gesponsord door de Ter Steege Holding,. Iedereen is een beetje zenuwachtig omdat we niet precies weten wat ons te wachten staat. Als de koffers in de bus zijn gezet nemen we afscheid van familie en collega’s en vertrekken rond de klok van 05.30 uur. We zijn met 11 personen, op Schiphol zal nog een collega en de reisleider van Dorcas worden toegevoegd.
Na een vliegreis van ruim 8 uur komen we aan op het vliegveld in Nairobi, het is dan 20.45 uur plaatselijke tijd. Na enige strubbelingen bij de douane worden we toch welkom geheten in Kenia, onze chauffeurs staan al te wachten om ons naar het hotel te brengen. Hoe we met 20 koffers, 13 grote weekendtassen en 15 personen in twee busjes bij het hotel zijn gekomen is me nu nog een raadsel, maar het is wel gelukt. We liggen op tijd in bed want morgen reizen we verder.
Na het ontbijt vertrekken we richting Wikivuwa, ongeveer 170 km rijden. Een aantal koffers wordt bovenop de jeep geladen, zodat we iets meer ruimte hebben dan gisteravond. Onderweg zien we Kenia in al haar facetten: heuvelachtig, kale vlaktes, hoge bergen, ontzettend slechte wegen, mooie huizen, sloppenwijken, mensen die iets langs de kant van de weg verkopen. Wie het meeste lef heeft in het verkeer heeft voorrang. Achter in de middag belanden we in een klein hotelletje, alles uitpakken, iets eten en later op de avond nog even gezellig iets drinken. We maken het niet te laat want morgen is het weer vroeg dag.
Om 05.30 uur loopt de wekker af, we gaan vroeg ontbijten zodat we op tijd op de bouw aanwezig kunnen zijn, daar zijn we uiteindelijk voor gekomen. Na een kort bezoekje aan het Dorcas hoofdkwartier waar we tekst en uitleg krijgen over de projecten, bezoeken we nog een familie die al een huisje bewoont. We vergelijken het oude en nieuwe huis en komen tot de conclusie dat het verschil wel erg groot is. Twee dagen bouwen met de plaatselijke bevolking is een hele belevenis: in eerste instantie beginnen we stenen te sjouwen, maar al gauw hebben we de troffel in de hand en zijn aan het metselen. De Keniaanse chef geeft aanwijzingen en als er weer een rij gereed is moet hij het touwtje verplaatsen. We bouwen twee huisjes tot maximale hoogte. Als we de 2e dag naar de bouw rijden kopen we twee kruiwagens langs de kant van de weg. Als je als buitenlanders daar stopt weet je niet wat er gebeurt, zoveel mensen staan er om je heen. Knuffels, kleding en ballonnen uitdelen aan de plaatselijke bevolking die er dolblij mee is. Op de bouw wordt de werkkleding, schoenen en het gereedschap dat we hebben meegenomen, uitgedeeld en direct ingezet. Je kunt je geen voorstelling maken hoe blij deze mensen zijn met dingen die wij heel normaal vinden. We hebben een paar voetballen bij ons, en een aantal knuffels voor de kinderen. Als we dan ook nog een schommel bouwen is het feest helemaal compleet. Zelfs de oudere Kenianen willen een keer schommelen: 35 jaar en nog nooit een schommel gezien. Tussen de middag worden onze lunchpakketten verdeeld; sommige van deze mensen werken de hele dag zonder ontbijt en middageten, alleen ’s avonds is er wat eten. De mensen die in deze huizen komen wonen, werken de hele dag mee, en moeten de helft van de kosten betalen. Als ze geen geld hebben, wordt dit omgezet in uren werk en moeten ze op een andere bouw helpen tot de schuld is afgelost. Na twee dagen nemen we afscheid van de bouwvakkers, worden we hartelijk bedankt en uitbundig uitgezwaaid. Voor mij twee dagen om nooit te vergeten.
Vrijdagmorgen worden de koffers weer gepakt en reizen we terug naar Nairobi. Onderweg bezoeken we nog een tweetal projecten van Dorcas in Machakos. Als eerste het HIV/Aids project. Daar ontmoeten we een aantal mensen die hun levensverhaal vertellen. Het is zeer indrukwekkend en ontroerend, maar het is ook zeer goed om te zien hoe deze mensen door Dorcas worden opgevangen en verder begeleid. Als 2e project bezoeken we een kinderadoptieproject en mogen we een kijkje nemen op school. We zitten naast het schoolbestuur en worden verwelkomt door de leerlingen door middel van zang en dans. Hier delen we weer meegebrachte goederen uit, zoals voetballen, knuffels, kleding en schoenen. Deze artikelen worden dankbaar in ontvangst genomen omdat hier aan alles gebrek is. We bezoeken nog een tomatenkwekerij en doen ons tegoed aan de vruchten die hier verbouwd worden. Vermoeid van de lange reis en de indrukken, belanden we weer in het hotel waar we nog lang napraten over deze dag.
Zaterdag is de dag van de safari: heel vroeg uit de veren om de zonsopgang mee te maken in het Nairobi National Park. We rijden de hele dag rond in het park en zien ontzettend veel dieren. Als toetje komen we nog een aantal leeuwen met jongen tegen. Het is een geweldige dag die wordt afgesloten met een diner in het centrum van Nairobi.
Zondagmorgen gaan we met z’n allen naar een engelstalige kerkdienst, waar we als Vips worden ontvangen. Deze Kenianen beleven hun geloof op een manier die wij niet zijn gewend, met veel zang en dans. Ik vind het indrukwekkend. Na de dienst worden we opgevangen door de kerkmedewerkers en krijgen we iets te drinken en kunnen we aangeven wat we ervan vinden. Nog een hoge toren beklimmen we in het centrum van de stad, het uitzicht is tweezijdig. Aan de ene kant het rijke Nairobi met 3.7 miljoen mensen, aan de anderen kant de immense sloppenwijken waar naar schatting 4 miljoen mensen wonen. Door deze wijk rijden we terug naar het hotel, en wat je dan ziet onderweg is met geen pen te beschrijven; we zijn er allemaal stil van. Na het eten rijden we richting vliegveld waar we tegen 23.00 uur weer vertrekken richting Nederland. We hebben enige problemen met de motoren maar die worden zo opgelost. Rond de klok van 08.00 uur melden we ons weer aan de Reggesingel waar we opgewacht worden door familie, collega’s en een grote bos bloemen met “welkom thuis”.
Moe en voldaan kijken we terug op een reis die ik voor geen goud had willen missen. Ik wil iedereen bedanken die het mogelijk heeft gemaakt om met deze groep deze reis te maken. Voor mij is het inderdaad een reis met een lach en een traan. We hebben veel indrukken opgedaan over hoe de mensen daar leven en werken. Persoonlijk heb ik er een zeer goed gevoel aan overgehouden, en heb er geen seconde spijt van dat ik ben meegegaan. Ook wil ik de groep bedanken voor de geweldige samenwerking en de onderlinge band die we hebben opgebouwd. We hebben nare dingen gezien, maar ook ontzettend veel met elkaar gelachen. Verder wil ik alle medewerkers van Dorcas van harte Gods zegen toewensen voor het geweldige werk dat ze daar doen.
Een deelnemer.
Na een vliegreis van ruim 8 uur komen we aan op het vliegveld in Nairobi, het is dan 20.45 uur plaatselijke tijd. Na enige strubbelingen bij de douane worden we toch welkom geheten in Kenia, onze chauffeurs staan al te wachten om ons naar het hotel te brengen. Hoe we met 20 koffers, 13 grote weekendtassen en 15 personen in twee busjes bij het hotel zijn gekomen is me nu nog een raadsel, maar het is wel gelukt. We liggen op tijd in bed want morgen reizen we verder.
Na het ontbijt vertrekken we richting Wikivuwa, ongeveer 170 km rijden. Een aantal koffers wordt bovenop de jeep geladen, zodat we iets meer ruimte hebben dan gisteravond. Onderweg zien we Kenia in al haar facetten: heuvelachtig, kale vlaktes, hoge bergen, ontzettend slechte wegen, mooie huizen, sloppenwijken, mensen die iets langs de kant van de weg verkopen. Wie het meeste lef heeft in het verkeer heeft voorrang. Achter in de middag belanden we in een klein hotelletje, alles uitpakken, iets eten en later op de avond nog even gezellig iets drinken. We maken het niet te laat want morgen is het weer vroeg dag.
Om 05.30 uur loopt de wekker af, we gaan vroeg ontbijten zodat we op tijd op de bouw aanwezig kunnen zijn, daar zijn we uiteindelijk voor gekomen. Na een kort bezoekje aan het Dorcas hoofdkwartier waar we tekst en uitleg krijgen over de projecten, bezoeken we nog een familie die al een huisje bewoont. We vergelijken het oude en nieuwe huis en komen tot de conclusie dat het verschil wel erg groot is. Twee dagen bouwen met de plaatselijke bevolking is een hele belevenis: in eerste instantie beginnen we stenen te sjouwen, maar al gauw hebben we de troffel in de hand en zijn aan het metselen. De Keniaanse chef geeft aanwijzingen en als er weer een rij gereed is moet hij het touwtje verplaatsen. We bouwen twee huisjes tot maximale hoogte. Als we de 2e dag naar de bouw rijden kopen we twee kruiwagens langs de kant van de weg. Als je als buitenlanders daar stopt weet je niet wat er gebeurt, zoveel mensen staan er om je heen. Knuffels, kleding en ballonnen uitdelen aan de plaatselijke bevolking die er dolblij mee is. Op de bouw wordt de werkkleding, schoenen en het gereedschap dat we hebben meegenomen, uitgedeeld en direct ingezet. Je kunt je geen voorstelling maken hoe blij deze mensen zijn met dingen die wij heel normaal vinden. We hebben een paar voetballen bij ons, en een aantal knuffels voor de kinderen. Als we dan ook nog een schommel bouwen is het feest helemaal compleet. Zelfs de oudere Kenianen willen een keer schommelen: 35 jaar en nog nooit een schommel gezien. Tussen de middag worden onze lunchpakketten verdeeld; sommige van deze mensen werken de hele dag zonder ontbijt en middageten, alleen ’s avonds is er wat eten. De mensen die in deze huizen komen wonen, werken de hele dag mee, en moeten de helft van de kosten betalen. Als ze geen geld hebben, wordt dit omgezet in uren werk en moeten ze op een andere bouw helpen tot de schuld is afgelost. Na twee dagen nemen we afscheid van de bouwvakkers, worden we hartelijk bedankt en uitbundig uitgezwaaid. Voor mij twee dagen om nooit te vergeten.
Vrijdagmorgen worden de koffers weer gepakt en reizen we terug naar Nairobi. Onderweg bezoeken we nog een tweetal projecten van Dorcas in Machakos. Als eerste het HIV/Aids project. Daar ontmoeten we een aantal mensen die hun levensverhaal vertellen. Het is zeer indrukwekkend en ontroerend, maar het is ook zeer goed om te zien hoe deze mensen door Dorcas worden opgevangen en verder begeleid. Als 2e project bezoeken we een kinderadoptieproject en mogen we een kijkje nemen op school. We zitten naast het schoolbestuur en worden verwelkomt door de leerlingen door middel van zang en dans. Hier delen we weer meegebrachte goederen uit, zoals voetballen, knuffels, kleding en schoenen. Deze artikelen worden dankbaar in ontvangst genomen omdat hier aan alles gebrek is. We bezoeken nog een tomatenkwekerij en doen ons tegoed aan de vruchten die hier verbouwd worden. Vermoeid van de lange reis en de indrukken, belanden we weer in het hotel waar we nog lang napraten over deze dag.
Zaterdag is de dag van de safari: heel vroeg uit de veren om de zonsopgang mee te maken in het Nairobi National Park. We rijden de hele dag rond in het park en zien ontzettend veel dieren. Als toetje komen we nog een aantal leeuwen met jongen tegen. Het is een geweldige dag die wordt afgesloten met een diner in het centrum van Nairobi.
Zondagmorgen gaan we met z’n allen naar een engelstalige kerkdienst, waar we als Vips worden ontvangen. Deze Kenianen beleven hun geloof op een manier die wij niet zijn gewend, met veel zang en dans. Ik vind het indrukwekkend. Na de dienst worden we opgevangen door de kerkmedewerkers en krijgen we iets te drinken en kunnen we aangeven wat we ervan vinden. Nog een hoge toren beklimmen we in het centrum van de stad, het uitzicht is tweezijdig. Aan de ene kant het rijke Nairobi met 3.7 miljoen mensen, aan de anderen kant de immense sloppenwijken waar naar schatting 4 miljoen mensen wonen. Door deze wijk rijden we terug naar het hotel, en wat je dan ziet onderweg is met geen pen te beschrijven; we zijn er allemaal stil van. Na het eten rijden we richting vliegveld waar we tegen 23.00 uur weer vertrekken richting Nederland. We hebben enige problemen met de motoren maar die worden zo opgelost. Rond de klok van 08.00 uur melden we ons weer aan de Reggesingel waar we opgewacht worden door familie, collega’s en een grote bos bloemen met “welkom thuis”.
Moe en voldaan kijken we terug op een reis die ik voor geen goud had willen missen. Ik wil iedereen bedanken die het mogelijk heeft gemaakt om met deze groep deze reis te maken. Voor mij is het inderdaad een reis met een lach en een traan. We hebben veel indrukken opgedaan over hoe de mensen daar leven en werken. Persoonlijk heb ik er een zeer goed gevoel aan overgehouden, en heb er geen seconde spijt van dat ik ben meegegaan. Ook wil ik de groep bedanken voor de geweldige samenwerking en de onderlinge band die we hebben opgebouwd. We hebben nare dingen gezien, maar ook ontzettend veel met elkaar gelachen. Verder wil ik alle medewerkers van Dorcas van harte Gods zegen toewensen voor het geweldige werk dat ze daar doen.
Een deelnemer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
