Op weg naar WIkivuvwa

Na een kort nachtje slapen op een fijn bed in een mooie kamer kregen we letterlijk een koude douche. Vol goede moed verzamelde iedereen zich voor een ontbijtje met vet gebakken spek, blauw gekookte eieren en in olie gebakken brood. Om half 10 was de temperatuur al aardig opgelopen. De bussen waarmee we naar het Mwingi district zouden vertrekken reden om kwart over 10 voor (hier doen ze ook al aan een Enters kwartiertje). Maandag waren we vanaf het vliegveld ook al met deze busjes vervoerd. Toen paste alle bagage met ons als passagiers in de busjes. Nu was de af te leggen route langer en leek het verstandiger om een paar van de koffers op het dak van 1 van de busjes te binden. Als echte verhuizers en lekker rustig aan werden de koffers vastgeknoopt. Hoe het maandag gelukt was om alles in de busjes te krijgen is mij een raadsel, want zelfs nu, met zeker 8 koffers op het dak, paste alles en iedereen amper in busjes.

Na ons vertrek uit het luxe resort hebben we minstens een uur door Nairobi gereden. Wat een slechte wegen. Je slingert er van links naar rechts. Het aantal auto’s is vergelijkbaar met Amsterdam. Het enige verschil is dat hier nergens aangegeven staat wat de regels zijn. Geen verkeersborden, geen wegwijzers, geen belijning: hier geldt het recht van de brutaalste. Gelukkig waren onze chauffeurs erg brutaal, anders hadden we er nu nog gestaan. Bovendien zit het wegdek vol met gaten en kuilen. Een van onze bussen was voorzien van 2 reservebanden. Volgens de chauffeur omdat dat hier nodig is. Daar zijn we later nog erg blij mee geweest.

Onderweg viel er van alles te zien. Overal op en langs de weg lopen mensen en staan kraampjes. Sommige mensen lopen op schoenen of iets wat daar van over is, anderen op blote voeten op het zand dat vol zat met scherpe kiezels. Omdat het hier winter is zagen we geregeld mensen lopen of op de motor met winterjassen aan. En dat terwijl wij alle mogelijke raampjes in de bus wagenwijd open hadden staan omdat het anders zo benauwd werd….

Na een paar uur rijden op de “snelweg”gebeurde het onvermijdelijke: een lekke band. De jongens die op de straat leven hadden zich binnen no time om ons busje verzameld. Gelukkig had een van onze chauffeurs een groot mes bij zich en wist ze goed op afstand te houden. De band was binnen 10 minuten vervangen.
Verder verwijderd van Nairobi veranderde langzaam het landschap. Het werd (nog) warmer, de cactussen nog groter (ze staken boven de loofbomen uit), en er liepen minder mensen langs de weg. Af en toe kwamen we door een dorpje. In alle dorpjes stonden de inwoners met marktkraampjes langs de weg. Er was van alles te koop, alleen kopers zag je er niet. Al voor dat je het dorpje bereikt had, kon je het al ruiken.

Na een lange dag rijden kwamen we in ons luxery-hotel. Wat een verschil met het vorige. Met de veilige muskietennetten om ons bed en allemaal vreemde geluiden om ons heen hebben we toch nog redelijk geslapen. Morgen gaan we bouwen.